Üzüyordu beni yalnızlık! Hatta kimi zaman ağlatıyordu bile, aldattığı bile oluyordu. Sonra, bir gün takvim yaprakları Şubat’ı gösterdi daha doğrusu gözlerini!

Şubatın ortasıydı, üşüyordum! Bununla birlikte yitiriyordum hayallerimi, bir hayatı bitirmek üzereydim. Hiçbir hayali gerçekleşmemiş ve sürekli yalnızlıkla imtihan edilmiş bu kalbi soğuk bir betona bırakmaya kararlıydım.
(Devamını Oku)

Ötesi, yalnızlaşıyor insan
Hele ki gecenin yarısıysa
Ve sen yoksan parmak uçlarında

Yalnızlaşıyorum giderek
Giderek üşüyor ritimleri kalbimin
Korkuyorum, kimsesizleştiriyor beni karanlık
Bir harf çalsa kapımı
Ya da bir cümle
(Devamını Oku)

Velhasıl sevgilim
Bundan böyle
Sevgilim değilsin!
(Devamını Oku)

Hiçbir kalbe sığamadın değil mi?
Daha doğrusu hiçbir beden tatmin edemedi seni
Hiçbir gece örtemedi çirkinliğini!
(Devamını Oku)

Vay be!
Yıllar önce intihara sürükleyen fotoğrafın
Şimdi kalbimin ritmini bile değiştirmiyorsa
Bitmişsin demektir!
(Devamını Oku)

Ben artık sana göre bir adam değilim
Sana göre bir aşk
Ve sana göre bir ayrılık da
(Devamını Oku)

Hiçbir cümlenin bizi toparlayamayacağı gibi, hatırı sayılır hiçbir insanın da bizi barıştırma imkanı yok!
(Devamını Oku)

Ben, belki de bir kitaba sığdırılamayacak duygular tükettim kalbine, birkaç mısra da olsa karşılık bekledim, bu aşk sözcüğü içermeyen kelimeler bile olsa bekledim! Çünkü dudaklarının avuçlarıma dökeceği hiçbir harfi düşürmeyecek kadar aşıktım, (Devamını Oku)

Benim ol
Aramıza okunmuş hiç bir satırın girmesine izin verme
O yüzden, şimdiye kadar ;
Zihninden geçmiş kaç adamın ismi varsa, at!
(Devamını Oku)